Bashkohuni me ekipin tonë. A jeni gati të rrisni biznesin tuaj? Mëso më shumë
Është furnizimi me para, idiot!
Original price was: 35 €.32 €Current price is: 32 €.
Nëse banka qendrore printon me shpejtësi shumë më tepër para dhe e vë menjëherë në qarkullim, atëherë më shumë para do të shërbejnë për të blerë të njëjtën sasi mallrash dhe shërbimesh.
Por, nëse këto para do të përdoren për të paguar faturat buxhetore për pronarët e vjetër, për të përndjekurit e regjimit komunist, si dhe shumë fatura të tjera të prapambetura, atëherë shtypja e parave merr një kuptim tjetër dhe mjaft më nxitës.
Megjithatë, nisur nga fakti se Lehtësimi Sasior i shtyn normat e interesit në rënie, kjo mund të jetë më efektive dhe mundet të shërbejë në këtë kohë si një kundërmasë e vlefshme për të ndikuar mbi efektet që mundet të ketë politika e rritjes së normave të interesit.
Edhe pse LS synon të stabilizojë një tkurrje ekonomike kur inflacioni është shumë i ulët ose negativ dhe kur instrumentet standarde të politikës monetare janë bërë joefektive, në kushtet e egzistencës së inflacionit në rritje një furnizim i ekonomisë nëpërmjet shpenzimeve konsumatore do të ishte zëvendësuesi më i kirë i pastrimit të parasë dhe nismës së Amnistisë Fiskale.
E gjitha kjo logjikë financiare bëhet funksionale në kushtet aktuale të marëdhënieve qeveri-individ, por edhe të bankave me individët dhe veçanërisht bizneset e mëdha. Kur bankat kërkojnë të rrisin kapitalin e tyre dhe huamarrësit do të përpiqen të paguajnë borxhet e tyre, LS nuk mundet do të rriti ofertën e parasë dhe për rrjedhojë nuk do të mundet të shkaktojë një tjetër impakt ndaj inflacionit.
Ndikimi i LS nëpërmjet blerjes së aktiveve (para) mund të ndikojë në një periudhë kur inflacioni do të normalizohet me norma interesi më të ulëta, porpër një kohë më të gjatë se sa vetë ndikimi i inflacionit, gjë që ul koston e huamarrjes për kreditë me maturim më të gjatë duke ndihmuar në rritjen e kërkesës. Në këtë kuptim, LS dhe politika e BSH për normalizimin e inflacionit përforcojnë njëri-tjetrin, por pa prevaluar LS.
Ky konkluzion bazohet mbi argumentin se blerjet e aktiveve reduktojnë ofertën e aktiveve të blera në treg duke rritur çmimin e tyre (të parasë) dhe zvogëlon koston e nënkuptuar të huamarrjes për emetuesin (yield-in). Duke ndryshuar ofertat relative të aktiveve specifike me maturime dhe likuiditet të ndryshëm, banka qendrore mund të ulë yield-in e disa aktiveve nominale afatgjata, përveç obligacioneve të thesarit për shkak të zëvendësueshmërisë së këtyre aktiveve në një farë mase.
Nga këndvështrimi i një autoriteti fiskal, ideja për të paguar shpenzimet e qeverisë me para të shtuar, në krahasim me borxhin e qeverisë, është e kuptueshme dhe tërheqëse. Gjithashtu, në dritën e debateve rreth masave shtrënguese në vitin e fundit dhe borxhit historikisht të lartë të qeverisë, ka vend për politikën e LS dhe madje edhe të financimit direkt monetar, si një mënyrë për të lehtësuar kufizimet buxhetore të qeverisë. Veçanërisht në një krizë fiskale, ky apel është edhe më i fortë.
Ideja e Milton Friedman për ofertën monetare direkte duke konsideruar edhe efektet ekonomike që rrjedhin nga devijimet nga ato që përcaktohen nga kriteret Rikardiane, duke pasur parasysh përdorimin e pakët të parasë në kushtet e rrudhjes së konsumit të brendshëm, rasti duket më i fortë për tu përdorur. Me anë të printimit të parave gjendet një kanal për t’i rishpërndarë agjentët veprues në ekonomi me një efekt më të fuqishëm.
- Përshkrim
Përshkrim
Në shumicën e vendeve gjatë tre dekadave të fundit ka pasur një ndarje të përgjegjësive në politikën makroekonomike. Politikanët në qeveri kanë kontrolluar shpenzimet publike dhe vendimmarrjen për tatimet, taksat dhe tarifat (politika fiskale). Ndërkohë, bankat qendrore kanë pasur kontroll të pavarur të normave të interesit (politika monetare) me objektivin për të mbajtur nën kontroll inflacionin.
Pavarësia i lejon politikëbërësit monetarë të bëjnë çfarëdo zgjedhjeje të nevojshme për të arritur objektivin e tyre, edhe kur, për shembull, këto vendime rrisin kostot e huamarrjes së qeverisë. Kjo pavarësi gjithashtu i lejon bankës qendrore t’i përmbahet një objektivi afatmesëm, mbi dhe përtej ciklit zgjedhor.
Por shkalla e ngadalësimit ekonomik në pothuajse gjithë dekadën e fundit dhe veçanërisht rritja e rrezikut financiar dhe një kolapsi i përgjithshëm i besimit në tregun vendas dhe në ekonomi kërkojnë që Banka e Shqipërisë të kërkojë opsione të reja përtej stimulit konvencional.
Prandaj, ky moment i vështirë financiar mbarë global kufizon aftësinë e Bankës së Shqipërisë për të ndikuar me rritjen e normave të interesit për të kontrolluar inflacionin. Për të adresuar këtë, dhe ende me synimin për të kontrolluar inflacionin, Banka duhet të fillojë një program të guximshëm për arsye të kushteve jo të qëndrueshme dhe të plota për zbatimin e Lehtësimit Sasior (eng. Quantitative Easing).
Financimi monetar është transferimi i drejtpërdrejtë i parave për tu shpenzuar nga qeveria. Kjo mund të kryhet nëpërmjet blerjes direkte të borxhit nga banka qendrore, ku Banka e Shqipërisë zgjeron bilancin e saj përmes blerjeve të borxhit të qeverisë.
Nëse përmendim Lehtësimin Sasior (LS), ai nuk përbën financim të drejtpërdrejtë monetar/printimin e parave. LS është i ngjashëm me operacionet e tregut të hapur, ku blerjet bëhen në tregun sekondar, që do të thotë se, të paktën drejtpërdrejt qeveria nuk merr asnjë të ardhur shtesë nga transaksionet.
Printimi i parave është i ndryshëm nga LS. Shtypja e parave është qasje inflacioniste. Ndryshe nga shtypja e parave, të cilat përfshijnë shpërndarjen e parave të printuara për publikun, bankat qendrore e përdorin lehtësimin sasior për të krijuar para dhe më pas blejnë aktive duke përdorur paratë e printuara.